sábado, 12 de enero de 2013


Tu existencia es un secreto
que permanece,
acallado entre los vaivenes
de mi dicotomia vital,
entre mi marchita sien.

Recreo tu imagen,
baño mi mirada
en el recuerdo del ayer.
Aquel pretérito
que me espera sentado
que me tortura
que se revela
y me besa.

Aquel día temprano
en el que el recuerdo
de tus brazos
abrazaba mis ideas.

Aquel ayer que me tortura
y amo.
Aquel ayer que te entrega
a mi voluntad.
Aquel ayer penitente
Aquel ayer que sólo me oye
pero no me escucha.


martes, 24 de enero de 2012

solsticio en el verano del ayer

Asolagadas * brumas
de mi mente marchita,
navegan
a través de la noche
lisonjera,
tras el rastro de tu alma perdida.

En este mar de ceniza
sólo carne y podredumbre
dejan paso, tediosamente,
a tu amor resquebrajado
y cumbre.


*agobiar (en gallego)

De días en soledad y noches en tormenta

Soledades de amor tardías

En la sangre de tus huesos,
me pierdo.
En el abismo de tu gloria,
me hallo.

Sentimientos huérfanos de alma,
que se pierde
en el oleaje de tu cama.

Entre tu suspiro
se encuentra, amor,
la historia del no querer.
la violencia del ayer.
Carne podrida y aliento
para este querer queriendo
para este anhelo de tu muerte
vespertina.

Viva por siempre
tu podedumbre
porque es lo único
perenne.

miércoles, 31 de agosto de 2011

Galimatías II

Dime raciocinio dónde te encuentras? La lógica de la moral se dispersó entre las manos de arena de aquella nínfula de cristal.
Ves el anochecer de lo perpetuo? La historia circular que no semeja tener más final que tus garras mugrientas manchadas de traición y mentira.
Fijo mi mirada en ninguna parte y me cuestiono cómo he llegado a este punto central de no retorno. La asimilación del fatum solitario,donde la compañía radica en la soledad del cuaderno de bitácora de tu pared inexistente.
Acompáñame, sentémonos en esta orilla sin mar y digámonos,sin parar, todas esas mentiras que me cuentas para dormir.

Sabes, perfectamente, que eres mi peor pesadilla favorita.

domingo, 17 de julio de 2011

Daily life.

-No me merezco esto- repites incesante a tu reflejo en el espejo - voy a cambiar. Cambiaré. Sí, lo haré. Pondré pies en polvorosa y pondré un obstáculo en todos los caminos que terminen en mi vida.

-Bien pero te queda un mes y medio en Tierras de Escandoi -susurró una voz tras de si- y el Poeta sen Sona aún sostiene su yugo bien amarrado a ti. Eres igual que un animal de carga. Te escondes en tu establo por la noche, finjiendo ser libre pero por la mañana cuando oyes la puerta abrirse eres la primera que se presenta ante su dueño. Los juegos de la retórica siempre fueron tu fuerte pero tanto engaño psicológico te empieza a pasar factura.
 
-Non merezo isto. Non merezo os enganos, non merezo a traizón. Non soporto que me utilize e nembargantes... cada día semella importarme menos. Só queda o que queda e namentras transcorre mantéñome no anonimato. No anonimato da vergoña. É culpa miña, non o dubido. Máis esta historia pode rematar de moitos xeitos menos ben. Aquí estou. Diante túa. Preparada para baxar un mínimo a guardia e comezar a cargar co desarraigo.

-A distancia non che garante o esquecemento. Voltarás. E non porás obstáculo nos camiños que levan a túa vida porque arestora só atendes a un de dirección única. Cara el.  Podes fuxir?

-Oxalá puideras -respostou o reflexo.

lunes, 11 de julio de 2011

Grietas en el solsticio de verano de mi conciencia.

As grumas da rúa rodeaban a súa figura como se fose o ser máis extraordinario de todo aquilo que a vista puidese acadar. Ninguén no pobo era quen de tornarlle a face ao ente que gobernaba todalas conciencias.
Camiña distraído como se o mañá fora un espazo temporal constante. Os ollares dos ventanais seguen os pasos silenciosos.

-Eiquí lle ofrezo o máis sagrado que teño, meu  patrón - axonllouse unha meniña ante a figura.

-Qué me traes? -O sorriso, mesmo celestial,  nubrou todo pensamento autónomo.

Unha caixa de madeira portaba no seu interior un fío de ouro que se desenrroscou baixo a atenta mirada perguizeira de aquel que todo o ten. Acariñou os cabelos da súa subdita e tan pronto como a esquina xirou tirou o fío sen maior remordemento.

A conciencia non é tópica que se practique a día de hoxe. Como os sentimentos xorden e, sobretodo, como se esquecen é unha temática que nos inunda de dúbidas cando chegamos a esa idade na que a mancha máis grande no taboleiro da concencia semella ante ollos inocentes unha superficie impoluta. 

Incomprensible é o que un aguanta por un sentimento dependente que o encadea por vontade ao seu peor inimigo.

Galimatías da mente que arestora non acho comprender.

viernes, 27 de mayo de 2011

Latitudes

Ira, soledad, impotencia
por las grietas
de mi conciencia
se escuchan los gritos ahogados
de vírgenes perezosas.

En lo sempiterno
del abismo,
en el más ocuro averno,
se haya la ninfa
de los sueños aristotélicos.

Oligarquía de la razón,
olvidada está en mi mente,
dueña ahora,
de la oclocracia de lo oscuro.